Foto’s genomen aan de Nederlandse kust. Zand, strand en zee.
In de verte… de hoogovens van Tata Steel foto genomen vanaf de pier, de ferry tussen New Castle op de voorgrond surfers die via het strand weer naar hun auto lopen en de vuurtoren op de pier in Wijk aan Zee Tijdens de lockdown zijn er niet veel plekken waar we heen kunnen gaan, af en toe gaan we naar zee of een bos. Aan de Noordzee is het altijd fijn om even uit te waaien en bij helder weer prachtig om te fotograferen.
Even uitwaaien aan het strand is nog een van de weinige uitstapjes die we kunnen doen tijdens de lockdown. Ook al is de horeca dicht, even de pier op en neer in IJmuiden of langs het strand lopen in Wijk aan Zee geeft toch even het gevoel er even uit te zijn.
De foto’s zijn op verschillende dagen gemaakt, een volleybal net dat wacht op spelers, de betonblokken met graffiti op pier met de vuurtoren aan het einde en twee surfers die net uit het water komen en hun surfboards boven hun hoofd dragen.
Herfst aan de kust in Ijmuiden en Wijk aan Zee. Lege grote stranden met op de achtergrond Tata Steel in Ijmuiden het is koud en er zijn weinig surfers in het water. De pier met aan het einde de vuurtoren. Altijd goed voor een “uitwaai” wandeling.
Deze laatste week van oktober hadden we een paar zonnige dagen. Tot die tijd leek het constant te regenen, maar plotseling brak de zon door en hadden we drie prachtige, zij het koude, dagen. Op dinsdag kwam Ineke, die ik ken sinds we acht jaar oud waren, helemaal uit Enkhuizen om me op te halen in Amsterdam, en samen reden we naar Velzen-Noord. Daar is een klein strand en op de achtergrond zie je windmolens en rook van de fabriek van Tata Steel in IJmuiden. We liepen langs de pier naar de vuurtoren en terug, allebei foto’s makend. Daarna lunchten we buiten, zittend in de zon.
Toen we 16 jaar oud waren, gingen Ineke en ik soms na school een biertje drinken en mompelden we “even de boel de boel laten” bij elk nieuw glas bier, wat zoiets betekent als even wegstappen uit je dagelijkse routine en alles even laten passeren. Natuurlijk hadden we op die leeftijd nog weinig zorgen, maar ik herinner me die ontspannen middagen.
Terwijl we die dag in oktober na onze wandeling aan het lunchen waren, herinnerde het me aan die tijd. Zittend in de zon, ontspannen en praten, voelde het vertrouwd en voelde ik me op mijn gemak. Het was een perfecte dag.
