Inmiddels woon ik al bijna twintig jaar in de Staatsliedenbuurt, altijd wanneer ik buiten loop dan neem ik mijn camera mee, veel van mijn foto’s zijn in het Westerpark en omgeving genomen. In voorgaande jaren was ik vooral geïnteresseerd in Straatfotografie, tijdens de eerste lockdowns trok ik vaker naar buiten en ben ik begonnen met landschapsfotografie. Met mijn foto’s wil ik het tijdloze van het landschap benadrukken, ondanks het feit dat je de aanwezigheid van de stad of de invloed van de mens kan zien. De foto zou een herinnering aan de zomer uit je jeugd kunnen zijn, maar de foto zou ook in de toekomst gemaakt kunnen zijn.
Werkwijze
Regelmatig krijg ik de vraag of ik filters voor mijn foto’s gebruik. Nee, ik gebruik geen filters voor mijn foto’s. Alle foto’s worden los met de hand bewerkt in Capture One. Dit geeft me tijd om tijd te besteden met de foto en er mijn gedachten over te laten gaan. Doorgaans weet ik al wel welke kant ik met de foto op wil op het moment dat ik de foto maak.
Update December 2021
Gedurende dit jaar heb ik twee workshops aan de Fotoacademie gedaan. Locatie en landschapsfotografie en Stedelijk landschap en architectuur fotografie het eindresultaat heb ik in boekvorm gepresenteerd. Voor Locatie en landschapsfotografie heb ik als onderwerp “De Bretten” gekozen, voor de tweede workshop hebben we samen met andere fotografen “de Houthavens” bezocht. Deze maand start ik de laatste weken van mijn Lynparza kuur. Met mijn conditie gaat het redelijk, ik wandel veel en probeer weer te hardlopen. Mijn zus moest helaas dit jaar voor de derder keer starten met chemotherapie.
Update October 2020
Still being treated with Olaparib and going in for check-ups every 3 months. 6 weeks after my last chemo my sister had re-occurrence of her cancer. Although I feel fine and am able to work, the disease is in my mind every minute of the day. Because of my sisters disease, because of the weird scars on the inside and outside of my body, the weird unruly bush of hair that grew back. I seem the same person to the most people but sometimes I feel like I was reborn in my own life after I came out from surgery. Relearning all that I knew, trying to stay healthy and fit because I know they can only keep the disease at bay for so long. My sister only had two years, how many time do I have I don’t know. Only thing I know for sure, if I hadn’t been treated I would not be here writing this. A dazzling realization.
Update Mid October 2019
End of April I started chemotherapy followed by major surgery in the summer I was in the OR for over 11 hours and spent to weeks in the hospital, after that I had a couple more chemotherapy sessions. At the moment I am recovering from my last chemo session. Trying to keep fit, I started oncological physiotherapy on my own accord. Mid November I will start on the medicine Olaparib and also start my official revalidation to regain my strength. It became clear that my and my sister both carry the BRCA1 gene that caused ovarian cancer for the both of us. Since we are carrier of the gene not only we will be tested for ovarian cancer but also for breast cancer every couple of months.
Maart 2019
End of March 2019 I got diagnosed with cancer and ever since then it feels like my life has come to a grinding halt, like a ship stranded in the sand with no water in sight. 
⠀
All what is familiar in my daily routine and the outlook on my future have changed. It has been hard on me coping with the new situation, getting more tests and treatment more bad news, not knowing what the future will bring. I didn’t feel like going out and taking pictures and sharing them with the world. ⠀
Step by step I am trying to pick up my life again, and trying to cope that things never will be the same and that I have very few certainties left besides the love of those close to me and that I can always go out with my camera and take pictures. ⠀
So here I am.